Het land van de buren

Onze bus verkochten we op de dag voordat we weer te water gingen. De fietsen zijn weggegeven aan een werkloze tegelzetter en zijn vriendin. Goeie gozer. Het hoofdstuk klussen aan de boot in Whangarei is afgesloten. Het afscheid was goed. En toen ik voor een etentje bij onze buren een fles wijn ging halen bij de Megaknaller moest ik me legitimeren. Ze dachten dat ik nog geen vijfentwintig was. Ik had me net daarvoor geschoren. Mijn naderende midlifecrisis is zodoende vijf jaar naar achteren geschoven.



Het nieuwe hoofdstuk heet: de andere helft van de wereld. We zijn halverwege onze wereldomzeiling en er is nog minstens een halve aardbol te ontdekken voor we weer in thuiswater varen. Het vervolg van onze reis is inmiddels begonnen. De Pinquin is weer zout! Gisteren hebben we definitief al het klusstof van het dek gevaren. Nadat we eergisteren voor het eerst de zeilen hebben gehesen en uit Whangarei zijn vertrokken. Het ging aan de wind naar het noorden. Met 20 knopen uit het Noordoosten. Het voelt vertrouwd, al is het wennen. Golvend water is alweer een hele tijd geleden. Een plets zout water in je gezicht ook.

Eerste zeiltochtje, met nieuwe navigatiesoftware



We hebben besloten om van hier naar Vanuatu te varen, de voormalige Nieuwe Hebriden, oftewel: http://en.wikipedia.org/wiki/Vanuatu. Het is nog minstens een weekje wachten op goed weer, maar we zijn er klaar voor. En krijgen er langzaam ook weer zin in. Het kost twee dagen zee om het walleven van ons af te schudden.


Opeens waait er een weldadige geur mijn neus binnen. We liggen voor anker bij Russel en Miek heeft net haar haar gewassen. Handgeplukte roze koraalbloesem met witte nectarineshampoo. Dat staat op het flesje. Het ruikt verdomd lekker. Met een zinneprikkelende zindering van tropische sensaties tot gevolg. Het bestaat echt, want het staat op het flesje. De wereld waar echte bloemen geuren is nu voor iedereen bereikbaar.


Zometeen komen onze Zuid-Afrikaanse buren een borrel drinken. We gaan ze even uithoren over de route naar Zuid-Afrika. Er zijn veel zeilende Zuid-Afrikanen, en allemaal roepen ze dat we gek zijn als we daar niet even een kijkje gaan nemen. Het zou ons niet slecht uitkomen, want we vermijden daarmee de knotsgekke piraten. Die schieten daar met scherp en welgemikte schoten. En daar hebben we weinig trek in. Dus wordt het waarschijnlijk dat we een echte kaap gaan ronden. Daarover later meer. De buren zijn gearriveerd.

Groeten
Ben

Water om ons heen

Kilootje goud

Bij aankomst in Nieuw Zeeland in November was het tijdsverschil met Nederland precies 12 uur. Door het passeren van de datumgrens liepen we een halve dag voor, ondanks dat we de klok één uur terugzetten na het afleggen van 15 lengtegraden. Want elke 15 lengtegraden is een tijdzone. Nu liggen we hoog en droog op de werf, kunnen geen kant op en toch zijn we in één week tijd twee uur dichter bij Nederland gekomen. Dit komt door de geweldige uitvinding van zomertijd. Vorig weekend ging in Nederland de klok een uur vooruit en hadden we opeens een tijdsverschil van 11 uur. Hier op het Zuidelijk halfrond doet de winter haar intreden en werd de zomertijd opgeheven, kortom een klok ging een uurtje terug. En zo is het mogelijk dat we in een week tijd zonder maar een mijl te varen al weer dichterbij zijn gekomen.

Helaas maakt dit geweldige tijdsverschijnsel de keuze voor de route niet makkelijker. De knoop is nog niet doorgehakt; Zuid-Afrika óf de Rode Zee. Via Zuid Afrika betekent haast maken om daar in November 2011 al te zijn dus moeten we veel eilanden overslaan en er is kans op enorme golven. Maar via de Rode Zee betekent kans op piraterij. Kortom de beide opties staan nog open en ervaringen zijn welkom.



Een jaar extra zou uitkomst bieden maar dan moet de spaarpot gevuld worden. Tijdens onze vakantie hebben we hard gezocht naar goud. Bij elke dammetje dat we bouwden of riviertje dat we overstaken, hield Ben vol dat we goed moesten opletten. “Hier kan ons kilootje goud liggen.”
Helaas hebben we ons kilootje niet gevonden. Toen we vorige week bij de bouwmarkt een Harley Davidson konden winnen met onze kassabon, waren de plannen al gauw gemaakt. We hadden een nieuw 'goudklompje' gevonden. We zouden de Harley verkopen en van dat geld konden we een jaartje langer cruisen. Maar helaas de telefoon is niet gegaan afgelopen donderdag. We weten al heel lang dat onze reis ons 'goudklompje' is, maar fantaseren over meer goud blijft leuk. Wat zou jij eigenlijk doen met een kilootje goud?

Tegelijk met de aankomst in Whangarei namen onze bezittingen snel toe. Het is grappig om te zien hoe snel je went aan spullen, bezittingen. De bus is ons tweede huis geworden en mijn fiets vind ik ook geheel vanzelfsprekend onder de boot staan. Maar bezittingen zijn de dingen die je vasthouden op de plek waar je bent, zelfs als het om vervoersmiddelen gaat. En al hebben we onze 'huizen' hier, we willen terug naar Nederland. Dus met een gezond sentimenteel gevoel zetten we onze bus te koop op internet, plakken we een 'for sale 0220851780'-sticker op de achterruit en hangen we briefjes op in de supermarkt. De fietsen zijn verkocht maar de koper vindt het geen probleem om ze pas over twee weken te hebben, dus geniet ik nog van elk ritje op mijn fietsje. De bus verkoopt iets minder makkelijk, maar er zijn wel veel mensen geïnteresseerd. We wachten maar geduldig af en slapen sinds de vakantie nog steeds royaal in ons enorme bed.



De vijf weken vakantie met de bus lijkt alweer langer geleden. De afgelopen twee weken hebben we heel wat meters geschuurd, geschilderd, ingetimmerd en de mast opgevuld tegen het klapperen van de elektra-kabels.
Naast het blauw schilderen van onze romp hadden we een hele lijst met kleine en kleinere klussen. Zo lijkt de lekkage in de voorpunt verholpen te zijn met zo'n 100 ml epoxy, is het zijpaneel uit de voorpunt dat door de lekkage uit elkaar viel vervangen, is de motor weer in topconditie en is het dek oogverblindend wit geworden.

"het is zo fel aan mijn ogen"

Door een jaar tropenzon waren in het dek oude reparaties en slechte plekken in de gelcoat opengesprongen. Na twee rondes plamuren, een paar uren schuren en schrobben waren we donderdag klaar om de eerste laag grondverf aan te brengen. Na twee lagen grondverf hebben we alle kleine oneffenheden grondig weggeschuurd, zodat we een nog mooier eindresultaat kunnen bereiken als bij de romp. Optimistisch en vol goede moed brengen we zaterdagochtend de eerste laag verf aan. En vandaag de tweede en tevens de laatste laag. Dit hopen we tenminste. Ruim een uur nadat wij de laatste verf gesmeerd hebben, vallen er druppels uit een donkere wolk naar beneden. Houden we dáárvoor de weerberichten goed in de gaten! Het zou droog blijven vandaag, grmpf. En de regendruppels zelf lijken niet meteen een probleem opgeleverd te hebben maar de zaden die de windvlagen meevoerden hebben zich met kleine bruine kringen op ons net gelakte witte dek genesteld. Morgen zal uitwijzen of we een derde laag verf moeten smeren of dat we met een slof doekje deze plekjes kunnen wegpoetsen.



Groeten uit Whangarei
Miek

We zijn overladen met pakjes, brieven en kaarten. Dank jullie wel, wat een feest. Over een week hopen we het water weer in te gaan en moeten we helaas ook afscheid nemen van ons postadres.