Alles ok met ons. We kregen opeens een hoop sms-jes toen we de telefoon aanzetten. Er is een aardbeving geweest schijnbaar. We hebben er niks van gemerkt.
update: het schijnt best ernstig te zijn. We zitten aan de westkust in Paparoa national park en lezen zojuist het nieuws. Het onderstaande bericht hadden we al getypt.
De Pinquin bemanning waant zich in hogere sferen. Met minder zuurstof in de lucht, heldere vergezichten maar ook erg weinig internet. Wij wandelen hoog in de bergen, door diepe dalen en door donkere bossen. We zijn op het Zuidereiland aanbeland en het is waar wat iedereen daar over zegt: het is er adembenemend. Elke bocht onthult een nieuw panorama, de natuur is groots en ongerept en er is overal wel een plekje te vinden waar wij met onze superbus weg kunnen kruipen om van de natuur te genieten.
We kamperen in het wild of semi-wild, op gratis of bijna gratis plekjes in de natuur. We hebben 60 liter water bij ons en genoeg eten voor een paar dagen. Eens in de week warm douchen op een 'dure' camping, de rest van de tijd wassen we ons in riviertjes. Die soms wel heel erg koud zijn. We hebben ook al wild gekampeerd in het centrum van Wellington en de nacht doorgebracht in een berghut op 1800 meter hoogte.
De berghut was een mooie cultuurshock. Na een magische dag lopen over een hoge bergkam kwamen we aan bij een berghut. Superstrak aan een prachtig meer (Angelus lake) met slaapzaal, sobere keuken en veel zweetsokken die te drogen hangen. Daar zaten een stuk of 12 wandelaars stilletjes aan tafels tegen elkaar aan te zwijgen. Ondanks onze lage standing in de bergwandel-hierarchie (zonder goretex klimonderbroek, neopreen pyamabroek of geanodiseerd titanium thee-ei ben je hier echt een nobody) hebben we geprobeerd om nog wat leven in de brouwerij te krijgen en dat is gelukt. Miek pakte zonder te aarzelen de kloofbijl en begon te hakken, de kachel brandde tien minuten later, iedereen begon zich met het vuur te bemoeien en het werd toch nog gezellig. Bergwandelaars en zeilers zijn duidelijk verschillend volk.
De afdaling de volgende dag bracht ons na een paar uur over steile rotshellingen te zijn afgedaald in het mooiste sprookjesbos dat ik ooit gezien heb. Berkenbos, volop met mos begroeid, een meanderend stroompje, overal bloemen en bijtjes, en ontelbaar veel vrolijke vogeltjes. Volop genietend kwamen we tot de conclusie dat het de moeite loont om af en toe je boot te verlaten en het land in te trekken.
Morgen gaan we wandelen in Paparoa nationaal park, overmorgen richting de gletsjers van de zuidelijke Alpen. Maar we hebben geen haast, en elk mooi plekje dat we onderweg tegenkomen kan zomaar de volgende kampeerplaats zijn. Het grote kampeerbusgebeuren bevalt ons prima.
